Εγώ πιστεύω πως τις αναμνήσεις τις αισθανόμαστε με τη μύτη.

Μόλις έκανες μπάνιο και τα μαλλιά σου μυρίζουν ακόμα μπέικον και νερό.
Τρως πολύ μπεικόν τελευταία σε έχω παρατηρήσει, πίνεις πολύ νερό, πίνεις.
Σήμερα που είναι τέσσερις το πρωί και ο ήλιος αρχίζει να ανατέλει,
το περιβάλον σου είναι κρύο.
Έχει τη ψύχρα της καλοκαιρινής ανατολής.
Θυμάσαι να είσαι στο νησί και να σε ξυπνάνε να προλάβεις το πρώτο πλοίο (γιατί πάντα τρέχαμε για το πρώτο πλοίο;).
Είχε την ίδια ψύχρα τότε, είχε.

Εισπέεις τη ψύχρα του ξεχασμένου πρωινού σου σχεδόν συγκινημένος από τις αναμνήσεις που σου φέρνει.
Είναι κάποιες αισθήσεις που έχουν μυρωδιές αναμνήσεων μέσα τους.
Καμιά φορά σου μυρίζει θάλασσα ενώ είσαι στο βάθος της πόλης.
Ή όταν βλέπεις τον πρώτο κυριακάτικο ήλιο του χρόνου, νιώθεις την ατμόσφαιρα να μυρίζει ζεστό καφέ. Μυρίζεις τα βήματα σου να περπατάνε στον πλακόστρωτο δρόμο.
Βλέπεις τη Μελωδία της Ευτυχίας και σου μυρίζει η γεύση των χριστουγενιάτικων γλυκών.
Όσφρηση είναι, ναι. Ακόμα και όταν βλέπεις κάτι με τη φαντασία σου, δε το βλέπεις το οσμίζεσαι.

Τώρα που γράφω αυτό, σκέφτηκα πως αφού θα φύγω από το πρώτο δικό μου σπίτι σε δύο μέρες, θα έπρεπε να ρουφίξω με τη μύτη μου όλες τις μυρωδιές και αναμνήσεις. Η μαλακία είναι ότι μυρίζουν τα πάντα μπέικον.